“Μια διαφορετική πτυχή του σχολικού εκφοβισμού”

 Ο σχολικός εκφοβισμός ή τα << πειράγματα >> πάντοτε υπήρχαν μεταξύ των συμμαθητών , αυτό που άλλαξε είναι τα στυγερά μέσα δημοσίευσης αυτής της εμμονής , τα αδηφάγα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που σπηλώνουν για πάντα τις αθώες παιδικές ψυχές. Γι΄αυτό , πρέπει να σπάσουμε αυτό το απόστημα. 

       Ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ακραία φαινόμενα, το οποίο με το πέρας του χρόνου παρά την πνευματική καλλιέργεια όλων και περισσότερων ανθρώπων ,συνεχίζει να παραμένει ακάθεκτο και να μην εξαλείφεται. Επομένως, πρέπει να αναζητηθεί η βαθύτερη ουσία του θέματος και κατά επέκταση τι οδηγεί εξαρχής τους θύτες να προβούν σε μια τέτοιου είδους ενέργεια, προκειμένου να βρεθούν και ορθοί τρόποι αντιμετώπισης.

           Ο σχολικός εκφοβισμός και γενικότερα η σωματική και λεκτική βία παρουσιάζονται ακόμη και σε πολύ μικρές ηλικίες όπως για παράδειγμα από τα σχολικά χρόνια του δημοτικού σχολείου. Τι κάνει όμως τα παιδία σε μια τόσο τρυφερή ηλικία να εκπέμπουν τόσο μίσος και να χαίρονται με τον πόνο των συνανθρώπων τους; Αυτό το ερώτημα μπορεί να απαντηθεί ως εξής: Υπάρχουν δύο τύποι θυτών, αυτοί οι οποίοι έχουν βιώσει στο παρελθόν κάποιου είδους εκφοβισμό ή βίας είτε από το οικογενειακό τους περιβάλλον είτε από τον περίγυρο τους και βγάζουν το μίσος και την αδικία που νιώθουν ως εκδίκηση στα θύματα τους ,προκειμένου οι ίδιοι να λυτρωθούν. Από την άλλη, υπάρχουν και οι θύτες οι οποίοι πάσχουν από τον σύνδρομο της κατωτερότητας και έχουν έλλειψη αυτοπεποίθησης  ως εκ τούτου για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους, να αναδειχτούν ως άτομα και να φανούν ισχυρότεροι συχνά νιώθουν την ανάγκη να μειώσουν τους συνανθρώπους τους.

          Είναι φανερό επομένως πως για την επίλυση αυτού του χρόνιου προβλήματος  είναι προτιμότερο οι θύτες να μην τιμωρούνται από το σχολείο απλά με μια τυπική τιμωρία ,όταν επρόκειτο για ακραίο σχολικό εκφοβισμό ο οποίος γίνεται καθημερινά ,καθώς αυτό δεν είναι σίγουρο και δεν εξασφαλίζει πως θα τους συμμορφώσει σαν άτομα. Είναι αναγκαίο σε τέτοιες περιστάσεις να παρέχεται στο θύτη κάποιος ειδικός όπως ψυχολόγος ή κοινωνικός λειτουργός  ώστε να μπορέσει να βρει τη <<ρίζα>> του προβλήματος και να εξαλείψει αυτό το μίσος και την ανάγκη για εκφοβισμό. Επιπρόσθετα, πρέπει όλοι οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν πως ο σχολικός εκφοβισμός δεν έχει συνέπειες μόνο στο θύμα αλλά και στον θύτη καθώς βρίσκεται σε αδυναμία να αποδεχτεί τον εαυτό του ως αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να αναπτύξει διαπροσωπικές σχέσεις, να καταφεύγει σε παράνομες ουσίες και καθώς ενηλικιωθεί να αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνία.

                Με βάση τα παραπάνω είναι σημαντικό να υπάρχει κατανόηση και από την πλευρά του θύματος και από του θύτη, καθώς ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνεται ανάλογα με τις εμπειρίες και τις καταστάσεις που έχει βιώσει. Συμπερασματικά, οι θύτες δεν πρέπει να επικρίνονται και να περιθωριοποιούνται  από το κοινωνικό σύνολο ,διότι με αυτό τον τρόπο δεν βελτιώνονται αλλά χειροτερεύουν σαν άνθρωποι.

Της μαθήτριας της Γ ΄ Λυκείου 

Μαρίας Γκιάφη